پیشگیری از بیماری پریودنتال

بیماری های پریودنتال(لثه)

با دلگرم همراه باشید تا با راه های مناسب برای درمان بیماری پریودنتال آشنا شوید.

بیماری پریودنتال

بیماری بافتهای نگهدارنده دندان‌ها می باشد . بافتهای نگهدارنده دندان‌ها عبارتند از لثه، الیاف اتصال دهنده دندان به استخوان و بافت استخوانی اطراف دندان. بیماری پریودنتال در افراد دیابتی و کسانی که قند خون دارند از افراد عادی بیشتر است . بهترین راه برای پیشگیری در بیماری پریودنتال ، کنترل و از بین بردن پلاک میکروبی روی دندان است .

شیوع بیماری پریودنتال

بیماری پریودنتال عمدتاً افراد بزرگسال را درگیر می کند هر چند انواعی از آن بیشتر در کودکان دیده میشود. شیوع بیماری پریودنتال با سن افزایش می یابد. طبق یک گزارش، تقریباً 47 درصد جمعیت بالای 30 سال و 70 درصد افراد بالای 65 سال در ایالات متحده مبتلا به بیماری پریودنتال هستند. این بیماری در مردها (56 درصد) شایع تر از زنها (38 درصد) میباشد. شیوع آن در افراد فقیر (65 درصد)، در افراد با سطح تحصیلات پایین تر از دبیرستان (67 درصد) و در افراد سیگاری (64 درصد) بطور قابل توجهی بالاست.

علت بیماری پریودنتال

باکتری های موجود در محیط دهان، بافت پیرامون دندان را عفونی می کنند و موجب التهاب آن میشوند. عفونت و التهاب ایجاد شده در ادامه منجر به بیماری پریودنتال میشود. باکتریهایی که بدلیل عدم رعایت بهداشت دهان و دندان برای مدتی طولانی بر روی دندانها باقی می مانند، منجر به تشکیل لایه ای بنام پلاک دندانی میشوند که با گذشت زمان به لایه ای سخت بنام کالکلوس تبدیل میشوند.

این تشکیلات بتدریج به فضای زیر لثه گسترش مییابند که پاکسازی آنها از طریق روشهای معمولی بهداشتی دشوار است و باید توسط دندانپزشک برداشته شوند تا از بروز و پیشرفت بیماری پریودنتال پیشگیری شود.

التهاب لثه هنگامی رخ می دهد که ترشحات حاصل از باکتریهای موجود در زیر یا روی لثه باعث ملتهب شدن لثه می شود.التهاب لثه در کودکان نیز ایجاد می شود ومشخصه آن خونریزی لثه در هنگام مسواک ونخ دندان است.در صورتیکه با مسواک ونخ دندان ها وهمچنین اقدامات تکمیلی مورد نیاز باکتریها از سطح وزیر لثه حذف نشوند وفرآیند التهاب ادامه پیدا کرده و ساختمانهای حمایت ومتصل کننده دندان به استخوان تخریب می شوند.

تخریب این بافتها فرصت نفوذ زیادتر باکتریها به بافتهای عمیق تر فراهم میشود. این وضعیت همانند ایجاد حفره ای غیرطبیعی در درون استخوان وبافت نرم اطراف دندان می باشد که به آن پاکت پریودنتال گفته می شود . ایجاد این حفره شرایطی برای نفوذ باکتری ها مواد غذایی باقی مانده را فراهم می کند که چرخه ایجاد بیمای را تقویت می کند. تا هنگامی که بیمای محدود به لثه است بیماری التهاب لثه(ژنژیویت)نامیده می شود ولی با حذف استخوان وایجاد پاکت پریودنتال به آن بیماری پریودنتال گفته می شود.

علائم و پیشگیری از بیماری پریودنتال

بیماری پریودنتال علایم خاص خود را دارد که در زیر به برخی از انها اشاره میکنیم . همچنین در مورد راههای پیشگیری از بیماری پریودنتال هم راههایی را برایتان گرد اوری کرده ایم .

ژنژیویت (التهاب لثه) : که علائم آن تورم، قرمزی، خونریزی و احیاناً درد لثه است.
پریودنتیت (التهاب لثه، استخوان و ربا دندانی) : این حالت در مراحل پیشرفته بیماری دیده می شود و بیشتر بنام “پیوره” معروف است.

در صورتی که هر یک از این علائم: بوی بد دهان، التهاب یا زخم لثه، درد تورم، خونریزی لثه، افزایش ترشح بزاق، تحلیل و پائین رفتن لثه، دور شدن لثه از دندان و نمایان شدن قسمتی از ریشه و… را در دهان خود مشاهده نمودید لازم است که با دندانپزشک خود در میان بگذارید.

بیماری های پریودنتال شایع ترین عامل از دست دادن دندان در بزرگسالان می باشد.این بیماری دارای مراحل اولیه،متوسط وشدید می باشد.مراحل بیماری با توجه به شدت تخریب استخوان مجاور دندان تقسیم بندی می شوند.بیماری های پریودنتال در بچه ها شایع نمی باشد ولیکن بهداشت دهان ضعیف در کودکان می تواند زیر بنای مورد نیاز جهت ایجاد این بیماری را دردهه دوم زندگی فراهم نماید.

باکتریهای موجود درپلاک دندانی وباکتری های موجود درپاکتهای پریودنتال عامل بیماری های لثه وپریودنتال وپوسیدگی می باشند. بنابراین همانند سایربیماریهای عفونی که توسط باکتریها ایجاد میشوند . درصورتیکه فرد بتواند تعداد وفعالیت باکتری ها را کنترل کند فرآیند بیماری نیز کنترل میشود.

هرچقدر حضور باکتریهای ایجاد کننده التهاب طولانی تر باشد تخریب زیادتری در آن ناحیه رخ می دهد بنابراین بهتر است همانند چرخه ایجاد پوسیدگی، با مسواک ونخ زدن دندان تعداد باکتری ها کم می شود،با تناوب مصرف مواد قندی از قرارگیری مواد مورد نیاز باکتریها بطوردائم جلوگیری شود.درصورت نیازاقدامات درمانی که توسط دندانپزشک انجام میشود باعث حذف نواحی میگردد که در آن باکتریها تجمع پیدا کرده اند.حذف مداوم باکتریها،چرخه ایجاد بیماری را مختل مینماید .

راه های مناسب برای درمان

ژنژیویت با اقدامات بهداشت دهانی که بطور فردی و یا توسط دندانپزشک انجام میشود، قابل کنترل است. انواع شدیدتر بیماری پریودنتال نیز درمان پذیر میباشند اما به درمانهای گسترده تر (پاکسازی سطوح ریشه در زیر لثه، مصرف دارو بصورت خوراکی یا کاربرد موضعی در زیر لثه و در برخی موارد انجام عمل جراحی لثه) نیاز دارند.

بدیهی است که رعایت بهداشت دهان و دندان و حذف باکتریها از طریق کاربرد منظم مسواک، خمیر دندان و نخ دندان و مراجعه به دندانپزشک حداقل سالی یکبار (و یا مراجعه فوری در صورت مشاهده علائم بالا) می تواند در پیشگیری بیماری پریودنتال بسیار کمک کننده باشد.

گردآوری شده ی مجله اینترنتی دلگرم

مرجان امینی