همه چیز در مورد نوموفوبیا
نوموفوبیا چیست؟
نوموفوبیا (Nomophobia)، اصطلاحی است که برای نخستین بار توسط محققان انگلیسی و از سال ۲۰۱۰ رواج پیدا کرده است و به عنوان مخفف عبارت No Mobile Phobia به کار میرود. نوموفوبیا نوعی از بیماری فوبیا است که فرد مبتلا به آن، در صورت دور بودن از گوشی موبایل، اضطراب و نگرانی شدید را تجربه میکند.با دلگرم همراه باشید تا با نوموفوبیا آشنا شوید.
نشانه های نوموفوبیا چیست و چگونه درمان می شود ؟
بر پایه تحقیقات انجام شده توسط این موسسه که YOUGOV نام دارد، ۷۷ درصد کسانی که از این عارضه رنج میبرند، بین گروه سنی ۲۵ تا ۳۴ سال هستند. افرادی که به این عارضه دچار میشوند، ترس از گمشدن تلفن همراه یا از دست دادن تلفن همراه یا تمام شدن باتری آن را دارند.گفته میشود این افراد نمیتوانند، تلفن همراه خود را بیش از ۱۵۰ سانتیمتر از خود دور کنند. افراد مبتلا به نوموفوبیا حتما قبل از خواب تلفن خود را چک میکنند و پس از بیدار شدن از خواب اولین کاری که انجام میدهند، برداشتن موبایل است. مبتلایان به اختلال نوموفوبیا ممکن است، نیمهشب از خواب بپرند و تلفن همراهشان را نگاه کنند.
مصاحبه هایی در این باره:
سامان ۱۹ ساله تقریبا چهار سال است که مبتلا به اختلال «نوموفوبیا» است. او علاوه بر اینکه روزانه بیش از ۱۲ ساعت با تلفن همراه کار میکند، شبها نیز آن را با خود به تختخوابش میبرد. او دقیقا چهار سال است که به هیچ مسافرتی نرفته و علاقهای به طبیعتگردی یا کوهنوردی هم ندارد؛ زیرا میترسد وارد منطقهای شود که موبایلش آنتن ندهد. او میگوید: «بدون موبایلم عصبی هستم و حاضر نیستم از آن دور شوم. اگر نباشد احساس میکنم چیزی گم کردهام و استرس شدیدی را تجربه میکنم.»
بهروز ۳۲ ساله یکی دیگر از مبتلایان به این اختلال است که خودش یادش نمیآید، آخرین بار کی بدون تلفن همراه بوده است: «تلفن همراه برای من وسیلهای برای با خبر شدن است. وقتی از مسائل روزانه خبر نداشته باشم، استرس میگیرم. منظورم از خبر فقط خبرهای رسمی نیست. باید از حال اعضای خانوادهام هم با خبر باشم. اگر تلفنم نباشد، دائم خیالبافی میکنم که مثلا نکند اتفاقی برای مادرم افتاده باشد. دقیقا از وقتی که گوشی هوشمند خریدم، دچار این احساسم. حتی وقتی نیمهشب از خواب بیدار میشوم که بروم آب بخورم، حتما گوشی را چک میکنم.»
محمد ۳۱ ساله به یاد ندارد که آخرینبار چه زمانی تلفن همراهش را از خود دور کرده است؛ دوستانش در استخر هم او را با موبایل دیدهاند: «مگر میشود، سوییچ ماشینت را صبح جا بگذاری؟ یا مثلا مگر میشود لباس نپوشی و بروی سرکار؟ تقریبا غیرممکن است. تلفن همراه هم دقیقا همین کار کرد را دارد. دلیلش هم خیلی ساده است. چون کار ما کاملا با تلفن همراه گره خورده و بدون موبایل تقریبا غیرقابل تصور است. بنابراین همان طور که نمیشود، یک تعمیرکار را بدون آچار تصور کرد، نمیشود برخی افراد را هم بدون تلفن همراه تصور کرد. من انقدر با شبکههای اجتماعی عجین شدهام و ارتباطاتم مجازی شده که نمیتوانم از گوشی جدا شوم.»
مبتلایان به «نوموفوبیا» علاوه بر اینکه ترس، اضطراب و دلهره را تجربه میکنند، این اختلالشان پیامدهای اجتماعی نیز دارد. یعنی پیامد اجتماعی عادت به تکنولوژی.
دکتر سمیرا وکیلها ـ جامعهشناس ـ میگوید: «اعتیاد به ابزارآلات تکنولوژی به وسواس فکری، اضطراب و عدم اعتماد به نفس منتهی میشود. غالبا این افراد در موقعیتهایی که انتظار میرود با تکیه بر مهارتهای اجتماعی و فردی بر تنشها و هیجانات ناشناخته فائق آیند به ابزار تکنولوژی پناه میبرند.»
این جامعهشناس معتقد است: «این فرایند از این رو فاجعه قلمداد میشود که همدردی، همنوایی و اخلاق ارزشی را که از ویژگیهای مهم انسانی است، خدشهدار میسازد و هر انسانی را در چنبره خود و تکنولوژی محصور میکند. بدین سبب جامعه انسانی با لبخندهای تصادفی، احساس همدرد، همنوایی، حس محبت و درک متقابل غریبه میماند و در تصور دوری از یار بیزبانی چون موبایل، دچار از خودباختگی و استرس میشود.»
عوارض جسمانی
احتمال ایجاد و گسترش تومورهای سرطانی و آسیب پذیری بدن در برابر عوامل بیماریزا، اختلالات خواب، فراموشی، سردرد و افسردگی، احساس داغی در داخل سر، افزایش احتمال ابتلا به آلزایمر و بروز مشکلات ژنتیک از جمله اصلیترین آسیبهای جسمانی است که فرد دچار این وابستگی، به آن مبتلا میشود. حتی بروز اختلالات جنسی و کاهش توان باروری و نهایتا ناباروری نیز از عواقب ناخوشایند این بیماری عنوان شده است. به دلیل استفاده زیاد و طولانیمدت از دستها، خطر ابتلا به التهاب مفاصل انگشتان نیز بیماری شایعی در این افراد است.
پیامدهای اجتماعی
وابستگی به تلفن همراه منجر به اختلال در درسخواندن، فعالیتهای روزانه، کار، روابط خانوادگی و زندگی اجتماعی میشود. فرد دچار اختلال را از جمع روابط صیمانه خانوادگی دور کرده و باعث میشود هوشیاری کمتری نسبت به محیط اطراف خود داشته باشد. فرد با گذراندن ساعتهای زیادی با تلفن همراه خود کم کم علاقه خود را به محیط اطراف از دست می دهد.
این نوموفوبیا درمان هم دارد؟
یا چکار کنیم که وابستگی مان به موبایل کمتر شود؟
راههای درمان متعددی برای درمان این وابستگی و کاهش پیامدهای منفی آن وجود دارد. اما در همه این راههای درمان سعی می شود که به بیماری که این علائم را دارد آموزشهای مبتنی بر کاهش استرس و راهکارهای جایگزین کردن موبایل آموزش داده شود. بهترین راه حلی که می توان برای درمان نوموفوبیا مطرح کرد این است که شخص نیاز خود به تلفن همراه را کم کند و کم کم سعی کند این وسیله را غیر از مواقع لزوم از خود دور نگه دارد. البته در زندگی امروز این امر بسیار سخت و تقریبا غیر ممکن است؛ اما باید سعی شود تا وابستگیهای روانی به این دستگاه را از بین برد.
آرامش ذهنی
در این روش به بیمارانی که دچار علائم جسمی از جمله تپش قلب، گرفتگی عضلات و…می شوند راه هایی از جمله کاهش اضطراب آموزش داده می شود که شامل تمرین های آرامسازی بدن و دور کردن تنش عضلانی است. آموزش این تفکر که موبایل یک وسیله است و نه چیز دیگر: مثلا به بیماران آموزش داده می شود اخبار روزمره را از روی تلفن همراه خود پیگیری نکنند و تنها برای برقراری تماس از آن استفاده کنند.
آموزش راه حل جایگزین
به بیشتر مبتلایان توصیه می شود همیشه همراه خود یک کارت تلفن داشته باشند تا هروقت که نتوانستند از گوشی تلفن همراهشان تماس بگیرند، از آن کارت استفاده کنند. در ضمن لیستی از مخاطبان و شماره تلفن های افرادی که با آنها در ارتباط هستند را تهیه نمایند تا در صورت گم کردن تلفن همراه با آنها در ارتباط بمانند.
درنظر گرفتن ساعت مشخص برای فرد
باید سعی کرد تا استفاده فرد را از این وسیله محدود کرد و تنها وقتی از آن استفاده کند که نیاز به زنگ زدن داشته باشد. برای مثال میتواند بازیهای گوشی را پاک کند یا از برنامه های اینترنتی آن کمتر استفاده کند. لزومی ندارد که شبها اخبار را از اینترنت بگیرد، باید فرد تنها به گوشی خود به عنوان یک وسیله ارتباطی ساده نگاه کند و یا اینکه به جای عضویت در چندین شبکه اجتماعی حداقل در یک شبکه فعالیت داشته باشد.
خواهشمنديم اگر سوال يا نکتهاي براي مطلب نوموفوبیا چیست؟
در ذهن شما باقي مانده است، آنرا در قسمت نظرات با ما و ساير کاربران به اشتراک بگذاريد.
—————————————————————————
مجله اینترنتی دلگرم
مرجان امینی