فواید مصرف قرص گیاهی پیاسکلیدین در درمان آتروز

دسامبر 15, 2023

0 خواندن این مطلب 4 دقیقه زمان میبرد

آشنایی قرص پیاسکلیدین

قرص پیاسکلیدین (Piascledine) یک داروی گیاهی است، زیرا ترکیبات تشکیل دهنده آن از یک قسمت آووکادو و دو قسمت سویا تشکیل شده است. این قرص محصول کشور فرانسه است و برای درمان استئوآرتریت و آرتروز مورد استفاده قرار می گیرد و به شکل کپسول سیصد میلی گرمی در بازار موجود است.

بیماری آرتروز ( التهاب مفاصل) یکی از بیماری های شایع مفاصل است و مفاصل بدن از جمله مفاصل دست ها، ران ها، زانو ها، پاها و مهره های کمری را درگیر می کند. این بیماری باعث ساییدگی و فرسودگی غضروف ها می شود. علائم این بیماری شامل خشکی، سفتی و درد مفاصل است. این بیماری در زنان در دوره یائسگی و یا بعد از آن، در مردان در میانسالی و سنین بالا و در ورزشکاران نیز در اثر ضربه شیوع بیشتری دارد.

داروهای مورد استفاده جهت درمان این بیماری معمولا داروهای ضد درد و ضد التهاب هستند، از انواع این داروها می توان به بروفن و ناپروکسن اشاره کرد. با توجه به عوارض جانبی زیاد این داروها، امروزه استفاده از داروهای گیاهی (مانند سویا و آووکادو) در درمان آرتروز از اهمیت بیشتری برخوردار هستند.

پیاسکلیدین برای رفع درد و التهاب مفاصل، بازسازی بافت مفصلی، جلوگیری از تخریب غضروف‌ها، افزایش قابلیت تحرک بیماران، بکار می‌رود. مصرف این دارو در طی دوره درمانی، میزان نیاز بیماران به داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDS) را کاهش می‌دهد. پیاسکلیدین دارای خواص درمانی طولانی مدت بوده و ماندگاری اثرات محافظتی آن حتی ۸ ماه پس از قطع درمان روی بافت مفصلی نیز مشاهده شده‌است.

ویژگی های پیاسکلیدین

قابل استفاده در بیماری های دژنراتیو مفاصل و استئوآرتریت
برگرداندن ساختمان غضروف به حالت طبیعی
حاوی عصاره های کامل سویا و آووکاد
تحریک سنتز پروتئوگلیکان ها و کلاژن
دارای اثر مغذی بر بافت همبند
دارای منشا گیاهی

ترکیبات پیاسکلیدین

عصاره آووكادو
سويا
بوتیل هیدروکسی تولوئن

مکانیسم اثر پیاسکلیدین

داروی پیاسکلیدین با مهار آنزیم‌های التهاب زا از جمله سیکلواکسیژناز 2 (COX2) و نیتریک اکسید سنتتاز در بافت مفصلی و جلوگیری از تولید پروستاگلاندین E2 و نیتریک اکسید (NO)، میزان التهاب در مفاصل را کاهش می‌دهد. این دارو سبب مهار تولید واسطه‌های ایمنی نظیر اینترلوکین‌ها شده و از حمله سیستم ایمنی بدن به بافت غضروف جلوگیری می‌نماید. همچنین با تحریک تولید آگرکان و کلاژن نوع ۲ توسط سلول‌های غضروفی سبب ایجاد خواص آنابولیک و بازسازی مجدد ساختار غضروف‌های آسیب دیده می‌شود.

ترکیبات گیاهی موجود در پیاسکلیدین با مهار آنزیم‌های ماتریکس متالوپروتئیناز ۱و ۲ و 3 (MMP1،2،3) از تجزیه کلاژن و پروتئین‌های زمینه‌ای بافت غضروف جلوگیری کرده و مانع از تخریب آن‌ها می‌شود (خواص آنتی کاتابولیک). پژوهش‌های بالینی صورت گرفته نشانگر توانایی این دارو در کاهش میزان درد (VAS Score) و بهبود قابلیت تحرکی مفاصل در افراد مبتلا به آرتروز بوده‌اند .

اثرات پیاسکلیدین بر روی مفاصل

پیاسکلدین دارای اثر تقویت کننده بر بافت همبند است و با تحریک سنتز پروتئوگلیکان ها و کلاژن باعث برگرداندن ساختمان غضروف به حالت طبیعی می شود. همچنین، آنزیم کلاژناز نوع II و پروستاگلاندین را مهار می کند. این دارو باعث کاهش آزادسازی و فعالیت متالوپروتئینازها و سیتوکین های التهابی می شود که از عوامل کلیدی در ایجاد استئوآرتریت هستند

پیاسکلیدین به میزان قابل توجهی درد و التهاب مفاصل مبتلا به آرتروز را کاهش می دهد به طوری که بعد از ۳ ماه مصرف، میزان قابلیت حرکتی مفاصل افزایش یافته و بیمار به راحتی فعالیت های روزانه خود را انجام می دهد. تحقیقات بالینی صورت گرفته نشانگر توانایی این دارو در کاهش میزان درد و بهبود قابلیت تحرکی مفاصل در افراد مبتلا به آرتروز بوده است.

پیاسکلیدین تولید مواد ضروری و حیاتی موجود در مفصل مانند اسید هیالورونیک، کلاژن و… را افزایش می دهد و به بازسازی مفصل کمک می کند. پیاسکلیدین از تخریب و فرسودگی مفاصل جلوگیری می کند. داروی پیاسکلیدین با مهار آنزیم های التهاب زا میزان التهاب در مفاصل را کاهش می دهد همچنین مصرف این دارو در طی دوره درمانی میزان نیاز بیماران به داروهای ضد التهاب و ضد درد را کاهش می دهد.

شیوه مصرف پیاسکلیدین

روزانه یک کپسول پیاسکلیدین همراه غذا به مدت 3 الی 6 ماه طبق تجویز پزشک مصرف کنید.
به جز در مواردی، کپسول ها را قبل از بلعیدن نباید باز نمود و بایستی با مایعات کافی مصرف کرد.

تداخل دارویی پیاسکلیدین

آووکادو با داروهای مهارکننده فاروارین و داروهای مهارکننده‌ی MAO تداخل دارد.
همچنین سویا با وارفارین، آهن و لوتیروکسین تداخل مصرف دارند.

عوارض جانبی پیاسکلیدین

با توجه به این‌که تنها عارضه‌ پیاسکلیدین درد معده است، یکی از ایمن‌ترین دارو‌‌ها به‌شمار می‌رود. از عوارض جانبی دیگر آن میگرن و بثورات پوستی است که مشخص نیست عوارض دارو بوده یا از تداخل با غذا‌‌های مصرفی ایجاد شده است.
از سوی دیگر، از آن‌جا که گلوکوزامین احتمال مقاومت به انسولین را بالا می‌برد، در برخی مطالعات، مصرف پیاسکلیدین در بیماران دیابتی بر مصرف مکمل «گلوکوزامین- کندروئیتین سولفات» ارجح دانسته شده است.