آشنایی با موارد مصرف داروی کمک بیهوشی میواکوریوم
همه چیز داروی میواکوریوم
میواکوریوم (Mivacurium) از شل کنند های عضلانی کوتاه اثر می باشد که شروع اثری بین 2 تا 3دقیقه داشته و طول اثرآن بین 12 تا20 دقیقه است. میواکوریوم از سه ایزومر ایجاد شده که دو ایزومر فعال آن توسط کولین استرازهای پلاسما متابولیزه می شود (88درصد)، همین روش متابولیز باعث اثر کوتاه آن می باشد.
میواکوریوم بر خلاف آتراکوریوم در بیماران با نقص ویا کولن استراز آتیپیک ممکن است طولانی اثر تر شود.
بیهوش کنندهها داروهایی هستند که باعث بیهوشی شده، یا به صورت موقت و برگشت‌پذیر باعث از بین رفتن حس می‌شوند. در صورتی که داروهای ضد درد، درد را بدون از بین بردن هوشیاری کاهش می‌دهند از این نظر این دو نوع دارو با یکدیگر تفاوت دارند.
داروهای بیهوش‌کننده به‌طور کلی به دو دسته تقسیم‌بندی می‌شوند داروهای بیهوش کننده عمومی که به صورت برگشت‌پذیر باعث از بین رفتن هوشیاری می‌شوند و داروهای بی‌حسی موضعی که به صورت برگشت‌پذیر باعث از بین رفتن احساس در یک منطقه از بدن می‌شوند، بدون اینکه هوشیاری فرد تحت تأثیر قرار بگیرد.
گاهی اوقات ترکیب داروهای بیهوشی به دلیل افزایش قدرت یکدیگر در کنار هم استفاده می‌شود.
داروهای بیهوشی استنشاقی تبخیری، داروهای با فرمول آلی بوده که در دمای اتاق به شکل مایع هستند و با قرار گرفتن در دستگاه تبخیر کننده به شکل گاز در می‌آیند و می‌توان از آن‌ها برای القای بیهوشی یا به عنوان داروی نگهدارنده حین بیهوشی استفاده کرد. دی نیتروژن مونوکسید و زنون در دمای اتاق به شکل گاز هستند بنابراین جز دسته داروهای تبخیری قرار نمی‌گیرند.
داروهای بیهوشی تبخیری ایده‌آل و گاز بیهوشی نباید قابلیت اشتعال و انفجار داشته باشند و همچنین باید قابلیت حل در چربی را داشته باشند. این داروها نباید محرک راه هوایی بیمار بوده و نباید اثرات سمی بر ارگان‌های بدن داشته باشند. تمام داروهای بیهوشی استنشاقی مورد استفاده در حال حاضر هیچ‌کدام از شرایط فوق را ندارد، به این دلیل هیچ‌کدام بصورت کاملاً امن در نظر گرفته نمی‌شوند، این خطرات ذاتی و واکنش‌های دارویی می‌تواند برای هر بیمار اتفاق بیافتد.
داروهای بیهوشی استنشاقی که به صورت گسترده در حال استفاده هستند شامل ایزوفلوران، دسفلوران، سووفلوران و دی نیتروژن مونوکسید می‌باشند. دی نیتروژن مونوکسید در حال حاضر به عنوان داروی کمکی و همراه سایر داروها استفاده می‌شود و به دلیل داشتن پتانسیل بالا، تبدیل به قدیمی‌ترین داروی بیهوشی شده‌است. این دارو به تنهایی توانایی بیهوشی ندارد و به صورت مداوم با سایر داروها برای بیهوشی ترکیب می‌شود. هالوتان ماده‌ای است که در سال ۱۹۵۰ معرفی شد، این دارو به دلیل کاستی‌هایی که داشت، در بیهوشی مدرن با داروهای دیگر جایگزین شد.
موارد مصرف میواکوریوم
- داروی کمکی در بیهوشی عمومی
- تسهیل در لوله گذاری داخل نای
مکانیسم اثر میواکوریوم
اثر بلوک عصبی ـ عضلانی: این دارو با استیل‌کولین برای اتصال به گیرنده‌ها در صفحة انتهایی اعصاب حرکتی رقابت می‌کند.
فارماکوکینتیک میواکوریوم
- نیمه عمر: 2/3 دقیقه.
- دفع: متابولیت‌های دارو از راه صفرا و ادرار دفع می‌شوند.
مقدار مصرف میواکوریوم
- بالغین: مقدار اولیه mg/kg 0.15 است که طی 15-5 ثانیه تجویز می شود. مقدار نگهدارنده mg/kg 0.1 هر 15 دقیقه است.
- کودکان: مقدار اولیه mg/kg 0.2 است که طی 15-5 ثانیه تجویز می شود. مقدار نگهدارنده mcg/kg/min 14 است.
موارد منع مصرف میواکوریوم
حساسیت مفرط نسبت به دارو.
عوارض جانبی میواکوریوم
- سرگیجه
- آریتمی
- برادی‌کاردی
- برافروختگی
- هیپوتانسیون
- تاکی‌کاردی
- اسپاسم‌های عضلانی
- طولانی شدن ضعف عضلانی
- برونکواسپاسم
- آپنه
- ویزینگ
- اریتم
- بثورات جلدی
- کهیر
- فلبیت
تداخل دارویی میواکوریوم
- مصرف همزمان آمینو‌گلیکوزیدها (جنتامایسین، کانامایسین، نئومایسین و استرپتومایسین) باسیتراسین، املاح منیزیوم، پلی‌میکسین B و تتراسیکلین‌ها منجر به افزایش ضعف عضلانی می‌گردد.
- کاربامازپین و فنی‌توئین ممکن است باعث طولانی‌شدن زمان حداکثر بلوک و کوتاه‌شدن دورۀ بلوک ناشی‌از مسدود‌کننده‌های عصبی- عضلانی گردند.
- گلوکوکورتیکوئیدها، داروهای ضد‌بارداری خوراکی و مهارکننده‌های منوآمین‌اکسیداز ممکن است باعث کاهش فعالیت کولین‌استرازهای پلاسما گردند.
- داروهای بیهوش کننده استنشاقی (به خصوص انفلوران و ایزوفلوران) کینیدین، دیورتیک‌های تیازیدی و وراپامیل ممکن است باعث افزایش فعالیت و طولانی‌شدن اثرات دارو شوند.
- رانیتیدین ممکن است باعث مقاومت شدید نسبت به اثرات این دارو گردد.
مصرف میواکوریوم در بارداری
گروه C:
مطالعات حیوانی نشان دهنده اثرات جانبی بر روی جنین بوده اند، اما شواهد کافی در مورد انسان وجود ندارد. با اینحال، منافع استفاده از دارو در زنان باردار ممکن است از خطرات احتمالی آن بیشتر باشد.
مصرف میواکوریوم در شیردهی
ترشح این دارو در شیر ثابت نشده است، با این حال مصرف این دارو در دوران شیردهی باید با احتیاط صورت گیرد.
هشدارهای مصرف میواکوریوم
1. در بیماران مبتلا به ضعف عمومی یا ناتوان، بیماران مبتلا به بیماری عصبی عضلانی یا در موارد سوختگی، ابتدا باید یک مقدار آزمایشی 0.015 – 0.02 mg/kg به کار رود.
2. در بیماران قلبی عروقی یا آلرژیک (نظیر آسم)، مقدار اولیه دارو (0.15 mg/kg) طی یک دقیقه تجویز شود.
3. در بیماران چاق، مقدار اولیه دارو بر مبنای وزن ایده آل بدن تعیین شود.
4. در موارد کاهش فعالیت کولین استراز پلاسما، دارو باید با احتیاط فراوان استفاده شود.
5. در صورت وجود اختلالات کبدی و کلیوی، دارو با ید با مقادیر نگهدارنده کمتری استفاده شود.
بیشتر بخوانید:
موارد مصرف و عوارض داروی بیهوشی اتومیدیت
معرفی داروی بیهوشی تیوپنتال سدیم
موارد مصرف داروی بیهوشی سووفلوران
گردآوری توسط بخش سلامت
مجله دلگرم
