عکس هنری برای پروفایل اینستا 2022 که دنبال آن هستید!

دسامبر 26, 2023

0 خواندن این مطلب 4 دقیقه زمان میبرد

عکس هنری برای پروفایل اینستا 2022

| عکس هنری برای پروفایل اینستا | عکس پروفایل اینستاگرام خفن دخترونه | عکس پروفایل اینستاگرام خفن | عکس برای پروفایل اینستا دخترونه | عکس برای اینستا | عکس خاص اینستاگرام | عکس پروفایل جدید اینستا | عکس اینستا جدید | عکس خاص اینستاگرام بدون متن در این مطلب مدل عکس هنری برای پروفایل اینستا در طرح های بسیار زیبا و جالب مد سال را می توانید مشاهده نمایید.
خیال میکنی داری بغلم میکنی
عاشقمی و برام بهترینی
اما یادت میره اون بغل رو برام تبدیل به قفس کردی
جوری که نمیذاری ازش خارج شم
جوری که بال هامو له کردی
دستامو بستی
رو لبام مهر تلخ سکوت زدی
چشمامو کور کردی
و فقط فشارم میدی
اونقدر محکم
که جز درد هیچ حسی ندارم
و قلبم پر شده از تنفر

جدیدترین عکس هنری برای پروفایل اینستا

همیشه یکی از رویاهایم این بود که یکی از روز های گرم تابستان، درست وسط مرداد ماه، آن زمان که خورشید تمام تلاشش را به کار میگیرد تا جزغاله‌مان کند در کنار رودخانه سفید و بی آلایشی که انعکاس نور خورشید درونش چشم هایم را میزند بنشینم، نوک انگشتانم حرکت آرام آب را حس کنند، دامن گل گلی قرمزم را تا زانو بالا ببرم و پاهایم را درون آب بگذارم‌. کفش دوزک کوچکی روی انگشت اشاره ام جا خوش کند و پرندگان برایم آواز بخوانند، طوری که انگار من مهمان مهم آن روزشان هستم.

گالری از عکس هنری برای پروفایل اینستا 1401

عصبی ام، نه به خاطر اینکه دوستم ندارید، نه بخاطر اینکه نگاهم نمیکنید و اگر بکنید با پوزخند نیم نگاه می اندازید، نه بخاطر نصیحت های گاه و بی گاه و بی جا، بلکه بخاطر مقایسه کردن ها، اینکه با هر کس و ناکس از نوه تا دختر عمه ی دختر داییِ فلانی، روزی صد بار کشتید و زنده ام کردید، به خاطر کوچک شمردن هایتان تک تک روزهایی که گذشت خودم را یک پله بالاتر میکشیدم اما باز انگار همان آش و همان کاسه بود، بخاطر جوانی از دست رفته، بخاطر پیری که در جوانی به سراغم آمد، بخاطر کوه غمی که بر دلم نشست عصبی ام. اما عصبی بودن کاری از پیش نمیبرد. انگار تا دنیا دنیاست من عصبی ام و شما مشتاق تر از دیروز ادامه میدهید. ناله و افغان که خیلی وقت است جواب نمیدهد.. من در سکوت هر ثانیه میمیرم، سکوتی که بلندی اش صد برابر فریاد است. گاه خیال میکنم این ها همه بازی‌ست، بازی که روزگار برایم چیده، یک ماه بعد، یک سال، دو سال و شاید هم ده سال بعد تمام میشود، بساط را جمع میکنم و به زندگی اصلیم برمیگردم، انگار نه انگار که هیچ اتفاقی افتاده، انگار نه انگار که تمام این آدم ها را میشناسم، انگار نه انگار تمام آن درد ها،زخم ها، ناله ها و اشک ها روزی متعلق به من بوده اند. میخواهم یک بار هم که شده، حتی در رویا، به دور از تک تک آدم هایی که میشناسم برای یک ساعت هم که شده زندگی کنم، بی دغدغه از خواب بیدار شوم، نسیم صبحگاهی موهایم را نوازش کند، پرنده ها برایم آواز بخوانند و گربه های حیاط دوره ام کنند..