صحیح ترین شیوه های تربیتی فرزندان
صبور و با حوصله بودن اولین گام برای داشتن یک فرزند موفق است.
سه دوره هفت ساله تربیتی
هفت سال اول:
در هفت سال اول زندگی، بچه باید آقایی کند، یعنی هر کار خواست برایش انجام بدهد (صبرکن نوبت تو هم میشود.) بعضیها از بچههای کوچک انتظارات بزرگ دارند در حالیکه اساساً در این دوران هنوز چیزهایی مثل حس نظم و فرمانبرداری در وجودش شکل نگرفته. بیجهت نگفتهاند که چون سر و کار تو با کودک افتاد، پس زبان کودکی باید گشاد. تربیت جایش در هفت سال دوم است.
هفت سال دوم:
هفت سال دوم جای تو و او عوض میشود و حالا هر کاری تو بگویی برایت میکند. هفت سال دوم زمان تربیت و آموزش فرزند است که باید خیلی روی او سرمایهگذاری زیادی کنی. هم وقت بگذاری هم جدیت کنی. مبادا آن را ساده بگیری. در آینده هر چه بشود، حاصل بذری است که در این هفت سال کاشتهای.
هفت سال سوم:
هفت سال سوم هم میشود دستیارت. آن آموزش و تربیت هفت سال قبل فرزندت در این مدت کامل میشود. در واقع این مرحله، مرحله کار آموزشی در زندگی است پس باید به نقش خودت و او توجه کنید . حالا او وارد اجتماع می شود و شما می توانید از دیدن او لذت ببرید و به او افتخار کنید .
نکات تربیتی مهم :
دقت کردن به واکنشهای خود در مقابل فرزندتان : در مورد مراحل رشد کودک اطلاعات کافی کسب کنید. اگر بدانید کودک شما در چه مرحله ای قرار دارد، توقع بیش از حد از او ندارید یا کارهایش را عجیب و غیرمعمول نمی دانید.در این مواقع همیشه باید به سنوسال او توجه داشته باشید و واکنشهای مناسب با سن او را نشان دهید. هر سنی توقعات و انتظارات مناسب با آن سن را میطلبد. حساسیتهای بیمورد شما و برخوردهای خشونتآمیزتان تنها باعث شگفتی کودکان میشود زیرا از نظر خودش، هیچ کار اشتباهی مرتکب نشده و نمیتواند مفهوم کار شما را درک کند.
فرزندتان را تشویق کنید احساساتش را بیان کند: البته شما هم باید به احساسات و طرز فکر او احترام بگذارید. برای او توضیح دهید که همه افراد درجاتی از درد، اندوه، غصه، عصبانیت و استرس را تجربه می کنند، ولی باید علل ایجاد این احساسات را شناخته و به بهترین شکل با آنها مقابله کنند.
بیشتر به مهارت های حل مساله ای که خودتان از آنها استفاده می کنید، دقت کرده و ببینید می توانید الگوی خوبی برای فرزندتان باشید یا نه؟
توضیح دادن هنگام تنبیه فرزندتان : تنبیه در واقع برخورد والدین با فرزند است و تنها در زمانی اثربخش است که علت آن برای کودک و فایده آن برای والدین روشن باشد. همچنین تنبیه باید برای آموختن درسی به کودک باشد و تحت شرایط اصولی و منطقی اجرا گردد. زیاده روی در تنبیه تنها قبح آن را در نظر کودک از بین میبرد و پس از مدتی بیتوجه به آن به کار خود ادامه میدهد.
نکته مهم: یادتان باشد نظم و انضباط نباید وسیله ای برای تنبیه کودک باشد، بلکه باید شیوه ای باشد برای آموزش.
کارهای بدبچه هایتان را تاکید نکنید : این کار تنها باعث تحقیر و کاهش اعتماد به نفس او میشود. او پس از مدتی احساس میکند که تمام کارهایش زشت است و نمیتواند توقعات والدین را برآورده سازد. بسیاری از پدر و مادرها، پیوسته در انتظار این هستند تا مچ کودک خود را بگیرند، بهتر است به جای آن، به تشویق رفتارهای پسندیده او بپردازید و با تأکید بر آنها، او را از انجام کارهای ناپسند بر حذر دارید.
از تربیت فرزند خود در مقابل دیگران چشم پوشی کنید: کودکانی که مدام در مقابل افراد دیگر بهویژه کودکان همسن و سال خود مورد تصحیح و نصیحت قرار میگیرند، دچار ترس و خجالت میشوند و بهتدریج اعتماد به نفس خود را برای حضور در جمع از دست میدهند. بسیاری از والدین احساس میکنند که این کار به صلاح فرزندشان است ولی نمیدانند که در واقع حس خشم و رنجشی درونی را در او پرورش میدهند و خیلی زود او را وادار به مقابله میکنند.
از محبت کردن به فرزندتان نترسید و او را در دریایی از عشق غوطهور سازید: کودک را بدون قید و شرط دوست داشته باشید و عشق و محبت خود را به او نشان دهید. در ضمن ارزش صبر، فداکاری، بخشش و معذرت خواهی کردن را نیز برای او توضیح دهید.
یادتان باشد باید او را تشویق کنید تا سوالاتش را براحتی بپرسد و در فضایی آرام در مورد آنها صحبت کند. خودتان هم باید با او روراست باشید و نشان دهید دوست دارید با کودک درباره این موضوع حرف بزنید
هنگامی که کودکتان با مهر بزرگ میشود، در بزرگسالی جذب هر محبت جزئی نمیشود و زندگی خود را بر پایههای سست بنیان بنا نمیسازد. کودکی که حمایت و محبت والدین خود را دارد، میداند که زمان مشکلات، همیشه پناهگاهی امن در اختیار دارد که میتواند به سراغ آن رود و تسکین یابد.
از استقلال طلبی فرزند خود ناراحت نباشید: کودک را مستقل بار بیاورید و اجازه دهید خودش با فراز و نشیب های زندگی کنار بیاید.طوری رفتار کنید که او باور کند خودش می تواند تمام مشکلات را از سر راه بردارد. لذا بهتر است تا آنجا که میتوانید، فرزندتان را در انجام کارهای خود آزاد بگذارید و به او استقلال عمل دهید. انجام این امر، از کودک فردی مسئول، میسازد و او در مواقع خاص ناچار به تصمیمگیریهای مهم میشود که همین مسئله در دوران بزرگسالی از او فردی مسئول، مستقل، مدیر مدبّری میسازد.
به کودکتان بیاموزید که هیچ انسانی کامل نیست: هیچ وقت از فرزندتان انتظار نداشته باشید کامل و بی عیب و نقص باشد؛ پدر و مادر بودن وظیفه دشواری است که باید بدرستی از عهده آن بربیایید. گفتن عباراتی مانند «نمیدانم»، «نمیخواهم» و «نه» در بعضی مواقع ضروری است و لزومی ندارد که کودک همواره برای هر کاری، پاسخ مثبت بدهد. گفتن عقاید شخصی در قالبی محترمانه، نداشتن یک پاسخ صحیح و بکار بردن عبارت نمیدانم، به کودک کمک میکند تا از فشار مضاعف برخود بکاهد و در هنگام برخورد با مسائل گوناگون، در کمال آرامش به حل آن بپردازد.
از استعدادها و توانایی های کودک حمایت کنید و محدودیت هایش را بپذیرید:
سپس باید براساس همین توانایی ها، اهداف را تعیین کنید و از کودک بخواهید در مسیر صحیح حرکت کند. هیچ وقت نباید فرزندتان را با سایر بچه ها مقایسه کنید.
هر روز زمانی را به صحبت کردن با فرزند خود اختصاص دهید: حرفهای صمیمانه و دوستانه به او بزنید و به صحبت های فرزندتان گوش دهید و سعی کنید برای پاسخ دادن، از کلمات و جمله هایی استفاده کنید که کودک براحتی مفهومشان را درک می کند.
یادتان باشد باید او را تشویق کنید تا سوالاتش را براحتی بپرسد و در فضایی آرام در مورد آنها صحبت کند. خودتان هم باید با او روراست باشید و نشان دهید دوست دارید با کودک درباره این موضوع حرف بزنید.
ایجاد این رابطه شاید در دوران کودکی یک تفریح جذاب باشد ولی در دوران نوجوانی و جوانی یک ضرورت به حساب میآید و والدینی که از کودکی این کار را نکرده باشند، نمیتوانند در دوران بلوغ فرزند خود این رابطه را ایجاد کنند.
بهطور مثال زمانی در هفته را به گردشهای دو نفره با او اختصاص دهید و در آن زمان با او در مورد ترسها، نگرانیها، علائق و احساساتش صحبت کنید. اگر از نظر کاری گرفتار هستید و برنامهریزی هفتگی برای انجام این کار برایتان دشوار است، حداقل در هنگام خواب، چند لحظهای در کنار تخت او بنشینید و به آرامی با او صحبت کنید و یا برایش کتاب بخوانید. البته دقت کنید که در هنگام این صحبتها از نقش والدی سخت گیر و همیشه نصیحتگو در آمده و به یک دوست صمیمی و شنوندهای خوب تبدیل شوید.
نکته مهم : همیشه حواستان باشد، حتی زمانی که با کودک موافق نیستید، باز هم باید با لحنی آرام صحبت کنید و اجازه دهید او با شما بحث و مشورت کند.
بد قولی نکنید : قولهایی که میدانید از اساس امکان اجرای آن نیست را ندهید و همچنین از شکستن قول خود بپرهیزید و درصورت انجام آن، حتما برای فرزندتان توضیح دهید با این کار به او نشان میدهید که برایش ارزش قائل هستید. اگر خواهان آن هستید که فرزندی با شخصیت و مثبت اندیش و محترم داشته باشید، حتما به این مورد عمل کنید.
بد قولی کردن به کودک کمکم میآموزد که به محیط اطراف خود و انسانها بیاعتماد شود و این مسئله در بزرگسالی به او لطمه های جبرانناپذیری وارد میسازد.
حوصله ، تربیت ، فرزندان ، شیوه های تربیتی ، صبور و با حوصله بودن ، هفت ساله تربیتی ، تشویق ، احساسات ، تنبیه ، محبت کردن ، استقلال طلبی ،استعداد و توانایی ، بد قولی