بیوگرافی ایمان کرمیان از حواشی جشنواره فیلم فجر تا آدرس اینستاگرام

دسامبر 15, 2023

0 خواندن این مطلب 7 دقیقه زمان میبرد

زندگی خصوصی و بیوگرافی ایمان کرمیان

ایمان کرمیان متولد ۱۱ اردیبهشت ۱۳۵۸ در تهران ، طراح جلوه‌های ویژه میدانی و بصری سینما و تلویزیون است.

ایمان کرمیان برنده سیمرغ بلورین بهترین جلوه‌های ویژه میدانی از سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر برای فیلم ماجرای نیمروز: رد خون شد.

از جمله جشنواره هایی که شرکت کرده جشن خانه سینما، کاندیدا برای فیلم پابرهنه در بهشت بوده است.

«ایمان کرمیان» در آثاری همچون «ایتالیا ایتالیا»، «رفقای خوب»، «پوسته»، «شبانه»، «ماجرای نیمروز 2: رد خون»، «زهرمار»، «زندانی‌ها»، «سمفونی نهم»، «مغزهای کوچک زنگ‌زده»، «میلیونر میامی»، «سرگشته»، «خانه کاغذی»، «ویلایی‌ها»، «هجوم»، «پرسه در حوالی من»، «دریاچه ماهی»، «اشک نرگس»، «لاله‌های واژگون»، «جاودانگی»، «روزهای زندگی»، «صد سال به این سال‌ها»، «لاتاری»، «ایستاده در غبار»، «تردید»، «آواز گنجشک‌ها»، «ستاره ها جلد اول : ستاره می شود»، «تقاطع»، «بید مجنون»، «معراجی ها»، «شب واقعه»، «زادبوم»، «اشکان، انگشتر متبرک و چند داستان دیگر»، «حقیقت گم‌شده»، «سنگ، کاغذ، قیچی»، «ستاره ها، جلد 3: ستاره بود» به عنوان «جلوه‌های ویژه بصری»، «جلوه‌های ویژه میدانی»، «طراحی جلوه‌های ویژه میدانی»، «اجرای جلوه‌های ویژه بصری»، «اجرای جلوه‌های ویژه میدانی» حضور داشته است.

ازدواج و همسر ایمان کرمیان

در مورد زندگی شخصی ، ازدواج و همسر ایمان کرمیان اطلاعات چندانی در دسترس نمی باشد .

حواشی جشنواره فیلم فجر و ایمان کرمیان

ایمان کرمیان، رییس انجمن جلوه های ویژه میدانی سینمای ایران و برنده سیمرغ بلورین بهترین جلوه ویژه میدانی برای فیلم ماجرای نیمروز2: رد خون، در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر، مهمان خبرگزاری موج شد.

وی در این نشست صمیمانه که اولین گفتگوی تفصیلی رسانه ای او بعد از ماه ها و برگزاری جشنواره فیلم فجر محسوب می شد به نکات قابل توجهی در مورد حواشی جشنواره فیلم فجر و مسائل صنفی اش سخن گفت.

در ادامه توجه شما را به بخش اول این گفتگو که عموما در مورد سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر و حواشی جوایز جلوه های میدانی است جلب می کنیم:

به عنوان اولین سوال به موضوع عجیب و شاید جالب، در مورد درج نام خانوادگی شما در رسانه ها و حتی هنگام اعلام نامتان در مراسم مختلف اشاره ای داشته باشید و بگویید که کدام صحیح است؟

واقعیت این است که کرمیان نام خانوادگی صحیح من است و به دلیل همین اشکالی که شما به آن اشاره کردید، من دو فایل در رسانه ها دارم، ایمان کریمیان و ایمان کرمیان؛ اگر جسارت به کسی نباشد، دلیل اینکه چرا از رو هم نام من اشتباه خوانده می شود، نمی‌دانم! شاید تلفظ کریمیان از کرمیان راحت تر است. این مساله جدیدی نیست و حتی سال ها پیش بر روی لوح های تقدیری هم که من داده می شد اشتباه می نوشتند و کسی هم باور نمی کرد که آن لوح به من داده شده است. به عنوان مثال برای سریال حضرت یوسف هم یک لوح گرفتم و هم یک تندیس که بر روی هر دوی آنها نامم را اشتباه حک کرده اند و از آن جالب تر اینکه این اتفاق در تیتراژ آن سریال هم افتاده و تا امروز تغییری نکرده است!

هرکسی دوست دارد که نامش صحیح تلفظ شود، گرچه این مساله شاید برای یک جوان که زمانی برای انجام کار تلاش می کند و به دنبال کار خوب است، مهم نباشد اما امروز که من دارای یک شخصیت حقوقی به عنوان رئیس انجمن جلوه های ویژه میدانی و عضو علی البدل شورای مرکزی خانه سینما هستم، اهمیت پیدا می کند.

از این مساله که بگذریم موضوع مهم و صد البته شیرین جشنواره فیلم فجر مطرح است. به نظر شما جایگاه این جشنواره کجا است؟

جشنواره فجر برای ما مانند یک همایش و دورهمی مهم سالیانه است؛ اما منظورم این نیست که برای ما کم اهمیت جلوه می کند، بلکه جشنواره فجر، رویداد مطرحی است. حتی جشن خانه سینما تا این اندازه اهمیت ندارد. گرچه دوست دارم که جشن صنفی ما به اندازه جشنواره فجر مطرح شود و برند باشد اما به هر حال دست اندرکاران سینما و مطبوعات در ۱۰ روز جشنواره فجر که ویترین یک سال سینمای ایران است، از مدت‌ها قبل درگیر حواشی تولید آثار هستند، توجه ویژه ای به آن دارند، افراد بیشتری در آن شرکت می‌کنند و چالش بیشتری هم وجود دارد، رسانه‌ها، بازیگران و کارگردانان و به قولی سلبریتی ها محور این جشنواره هستند.

شما در سی و هفتمین جشنواره فجر، دومین سیمرغ خود را دریافت کردید، نظرتان در مورد این جایزه چیست؟

هرگز نمی گویم که سیمرغ برای من اهمیت ندارد چرا که اهمیت دارد و قطعاً مسئولیتم را بیشتر و سنگین تر می کند سینما از این به بعد توقع بیشتری از من خواهد داشت. حرف من این است که سیمرغ را زمانی به من بدهند که حقم است. وقتی برای کاری که زحمت کشیده ام جایزه بگیرم لذت بیشتری هم خواهم برد. حتی سال هایی بوده که دوست داشتم کاندیدا شوم و جایزه ای بگیرم؛ به عنوان مثال در جشنواره سی و پنجم با ویلایی ها در جشنواره حضور داشتم و همان سال اگر کار ما را با فیلمی که جایزه این بخش را گرفت مقایسه کنید، متوجه تفاوتش خواهید شد. یا همین سال گذشته، جلوه های ویژه میدانی فیلم مغزهای کوچک زده واقعا شایسته کاندیدا شدن بود که دیده نشد. من برای همان فیلم شیشه ای ساختم که نوید محمدزاده به سر نفر مقابل می زند. این نوع شیشه تا پیش از این از ترکیه وارد می شد اما من آن را خودم ساختم و این کاری بود که تا پیش از این در ایران نشده بود.

شاید داوران این نکات را نمی دانستند؟ در تصویر هم، علامت ساخت ایرانش دیده نمی شود!

درست است که ساخت ایرانش (Made in Iran) را نزده اند، اما همانطور که از همکاران ما در جلوه های بصری می خواهند که تصاویر قبل و بعد از کار را ارائه بدهند، از ما هم می توانند در مورد جزییات کارمان بپرسند.

با توجه به این صحبت ها، شما در دوره سی و هفتم جشنواره، برای سه فیلم ماجرای نیمروز2: رد خون، قسم و سمفونی نهم سه کاندیداتوری داشتید، آیا گرفتن سیمرغ به خاطر فیلم سینمایی ماجرای نیمروز 2 منصفانه بود؟ و چرا؟

بله کاملا منصفانه بود. در ماجرای نیم‌روز2 کارهای بسیاری کرده ایم که شاید برای کسی مشخص و معلوم نباشد. تمام دودهای صحنه را ما ایجاد می کردیم. این کار به قدری سنگین بود که حتی گاهی برای دود دادن، نیرو و کارگر اضافه می گرفتیم. جدای از اینها، ما در شب کاری هایمان با روشن کردن مشعل رفله های نور آتش در صورت بازیگران را ایجاد می کردیم در واقع همه آتش های لازم را روشن می کردیم تا این رفله ها به طور طبیعی بر روی صورت آنها دیده شود. در طول فیلم همه انفجار ها، تیراندازی ها، همه و همه محصول تلاش من و همکارانم بود. حتی در سکانس هلی کوپتر ۳ نما داشتیم که البته نمایی استفاده شده که مورد توجه کارگردان بود و اگر به من بود نمای دیگری را استفاده می‌کردم چراکه برای همین سکانس من حدود ۳۰۰ چاشنی کار گذاشته بودم. ۴ تا ۵ روز برای این سکانس کار کردیم و به قدری فشار کار بر روی ما زیاد بود که برخلاف سایر عوامل که در کرمانشاه اسکان داده شده بودند، اسکان گروه ما در خود روستای کِرِند بود و تا از نظر زمانی با مشکل مواجه نشویم.

در این فیلم فقط ده بازیگر اصلی داشتیم. پر کردن خشاب این افراد و آماده کردنشان برای صحنه های تیر اندازی، خود داستان مجزایی دارد و نیرو و زمان زیادی می برد. جالب اینکه هیچ کدام از سلاح ها، سینمایی و ویژه ساخت فیلم نیستند؛ بلکه درواقع تغییر کاربری داده شده‌اند. خب، این یعنی اینکه بسیاری از آنها ممکن است به خوبی کار نکنند، گیر کنند و یا هزار اتفاق دیگر اما کارگردان به طور طبیعی دوست دارد که همه چیز در صحنه به خوبی اتفاق بیفتد.

خب، اشتباه در کار شما خطرناک است. ضمن اینکه کارگردان دوست دارد که راکورد فیلمش حفظ شود …

بله؛ اما جدای از مسائل ایمنی که ما به درستی، حق اشتباه کردن نداریم؛ در سینمای ایران در مقوله جلوه های ویژه میدانی و یکی دو شغل دیگر هم حق اشتباه ندارید، در حالی که اگر بازیگر اشتباه یا خراب کند، برداشت ها می تواند ده ها بار تکرار شود، ولی ما حق اشتباه نداریم. حال شما فرض کنید در فیلمی به این بزرگی ۱۵۰۰ هنرور و ۱۵۰ تا ۱۶۰ نفر عوامل پشت دوربین آن را تشکیل می دهد، کافی است که کمی زودتر یا دیرتر از دوربین و بازیگر کلید انفجار را بزنید. یا حتی بازیگر اشتباه بکند و نیاز به تکرار صحنه باشد. تجهیز و آماده سازی نفرات و صحنه برای آن چقدر می تواند سخت باشد. این در حالی است که غالباً تصویر برداری یکی از حساس‌ترین کارهای سینما که با جان و سرمایه افراد سر و کار دارد، در دقیقه ۹۰ می گیرند. از همه عجیب تر اینکه بیشتر اوقات هیچ پیش تولیدی برای این کار ندارند.

وقتی پروژه ای به بزرگی فیلم ماجرای نیمروز2 می شود که من و تیمم همه انرژی و توان خود را می گذاریم تا اثری در شأن سینمای ایران و دفاع مقدس خلق شود، قطعا دوست دارم که برایش جایزه بگیرم و خستگی از تنمان در رود. البته باید در مورد همکاری با سید محمود رضوی و محمدحسین مهدویان تصریح کنم که من از این دو نفر، تیم تولید و تدارکات فیلم ماجرای نیمروز 2 تشکر می کنم برای اینکه به معنی واقعی انرژی شان را گذاشته بودند تا این فیلم را بسازند و هر چیزی که خواستم فراهم بود. در واقع این فیلم از مصادیق حرف های من که بیشتر در مورد کلیت سینمای ایران بود، نیست.

من از چانه زنی برای فراهم آوری تجهیزات ناراحت می شوم و آن را توهین به خودم می دانم؛ اما سیدمحمود رضوی به معنی واقعی پای این کار ایستاد و من هیچ مشکلی در زمینه تامین تجهیزات با او و مدیرتولیدش کامران حجازی نداشتم. در حالی که ما در برخی پروژه ها می بینیم که سر یک نصف کیسه سیمان با ما وارد چانه زنی می شوند.