علائم و راههای تشخیص آبسه داخل شکم چیست ؟
آبسه داخل شکم چیست ؟
معمولا از عوارض عفونت داخل شکمی (به عنوان مثال، سوراخ شدن روده، نشت آناستوموز، تروما) می باشد.
تشخیص می تواند با مطالعات رادیولوژیک مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن تایید شود. سی تی اسکن شکم و لگن معمولاً قابل اطمینان تر است و محل و اندازه آبسه داخل شکمی را بهتر مشخص می کند.
درمان شامل کنترل کافی منبع (درناژ آبسه) و پیشگیری مناسب با درمان ضد میکروبی موثر است. اگر درمان انجام نشود ممکن است باعث سپسیس و شوک سپتیک شود.
علائم آبسه داخل شکم
علائم ممکن عبارتند از:
عوامل خطر آبسه داخل شکم
عواملی که ممکن است خطر ابتلا به آبسه داخل شکم را افزایش دهند عبارتند از:
- جراحی شکمی اخیر ممکن است 2-3 هفته پس از جراحی ایجاد شود
- ترومای شکم اخیر
- داشتن شرایط شکمی مانند آپاندیسیت، پریتونیت، بیماری کرون یا دیورتیکولیت
- پارگی یا سوراخ شدن روده
- کولیت اولسروز
مواردی که آزمایش خون ممکن است نشان دهد شامل:
- تعداد گلبولهای سفید خون افزایش یافته است
- کم خونی
- سطح غیرطبیعی آنزیم های کبدی
- عدم وجود این یافته ها، به ویژه در بیماران سالمند و ناتوان، آبسه داخل شکمی را به طور کامل تعیین نمی کند.
- کشت خون یک تحقیق مهم در تشخیص آبسه داخل شکمی است. رشد چندگانه باکتریایی در کشت خون یا حضور گونه های باکتریایی مانند باکتریوزها در یک کشت خون بسیار به آبسه داخل شکمی کمک می کند. کشت مایع پریتونال و کشت خون نیز در انتخاب آنتی بیوتیک ها برای درمان با آنتی بیوتیک خاص مهم هستند.
مطالعات تصویربرداری درباره آبسه داخل شکم
X-Ray شکمی
اشعه ایکس ساده شکم، ساده ترین تحقیق رادیولوژیکی است که می تواند در تشخیص آبسه داخل شکمی کمک کند.
این باید با تحقیقات دقیق تر رادیولوژیک مانند CT اسکن برای تایید تشخیص استفاده شود. یک اشعه ایکس ساده ممکن است ناهنجاری هایی مانند وجود گاز زیر دیافراگم یا سطح هوا در حفره آبسه را نشان دهد.
سونوگرافی
سونوگرافی یکی دیگر از تحقیقات مهم است که در تشخیص دقیق آبسه داخل شکمی مفیدتر از اشعه ایکس است.
این یافته ها باید با ویژگی های بالینی و نتایج آزمایشات مرتبط باشد. دقت یک سونوگرافی بستگی به رادیولوژیست دارد و اثر اولتراسونوگرافی در بیماران چاق یا پس از عمل محدود است.
توموگرافی کامپیوتری (CT Scan)
CT Scan بهترین تحقیقات رادیولوژیکی برای تشخیص آبسه داخل شکمی با درجه بسیار بالایی از دقت است. در بیماران پس از عمل یک سیتی اسکن تنها یک هفته پس از جراحی توصیه می شود.
آبسه های پنهانی در شکم می توانند با تصاویر CT سریال از دیافراگم تا لگن شناسایی شوند. دقت بررسی ها ممکن است با تزریق رنگ کنتراست خوراکی یا داخل وریدی افزایش یابد.
درمان آبسه داخل شکمی
آبسه داخل شکمی معمولاً با درناژ همراه با پوشش مناسب آنتی بیوتیک درمان می شود. درناژ ممکن است از طریق روش جراحی انجام شود یا بیشتر از طریق یک رویکرد از طریق پوست با کمک مطالعات تصویربرداری مانند CT یا سونوگرافی انجام شود.
آنتی بیوتیک ها
درمان آبسه داخل شکمی با تزریق آنتی بیوتیک های داخل وریدی شروع می شود. میکروب های موجود در آبسه داخل شکمی معمولاً ترکیبی از ارگانیسم های هوازی و بی هوازی هستند و ترکیبی از عوامل ضد میکروبی (درمان تجربی) برای طیف وسیعی از پوشش آنتی بیوتیک می باشد.
کشتی که از آبسه گرفته می شود حساسیت آنتی بیوتیک ارگانیسم را در ناحیه ایجاد می کند.
گزارش کشت معمولاً 2 تا 3 روز طول می کشد. شروع درمان تجربی آنتی بیوتیک بدون انتظار برای نتایج کشت موجب صرفه جویی در وقت گرانبها می شود. درمان آنتی بیوتیک قبل از تخلیه آبسه شروع می شود و در طول درناژ آبسه تا انحلال کامل شواهد سپسیس ادامه پیدا می کند.
در برخی از بیماران (مانند بیماران مبتلا به ایدز یا دیابتی های مزمن) مشکوک به عفونت قارچی یا عفونت قارچی تشخیص داده شده ممکن است داروهای ضد قارچی تزریقی داخل وریدی (مانند آمفوتریسین B) داده شود.
درناژ غیر جراحی آبسه
چرک جمع شده در حفره آبسه برای جلوگیری از پیشرفت سپسیس باید تخلیه شوند. آبسه با یک CT اسکن یا اسکن اولتراسوند مشخص می شود.
سپس با استفاده از یک سوزن، برای تأیید حضور چرک آسپیراسیون صورت می گیرد و چرک اسپیره شده برای تحقیقات مختلف از جمله کشت ارسال می شود. تخلیه در محل انجام می شود تا تمام چرک از حفره آبسه خارج شود.
استفاده از CT برای هدایت کاتتر احتمال آسیب به محیط داخلی اطراف را کاهش می دهد. این همچنین کنترل اولیه و مهار عفونت را فراهم می کند.
پاسخ به درمان
بهبود قابل ملاحظه ای در وضعیت بیمار طی 2 تا 3 روز پس از درناژ پوستی دیده می شود. نشانه های سپسیس، ناپدید می شوند و از بین می روند.
برای تایید وضوح حفره آبسه می توان یک سونوگرافی یا سی تی اسکن انجام داد. در این شرایط درناژ می تواند حذف شود.
عدم بهبود علائم پس از زهکشی آبسه، نشان دهنده وجود چرک باقی مانده یا تجمع چرک اضافی که ممکن است وجود داشته باشد. این باید ارزیابی بیشتری را با CT-scan داشته باشد و زهکشی جراحی ممکن است ضروری باشد.
گاهی اوقات ممکن است درناژ پایدار علیرغم بهبود علائم بالینی وجود داشته باشد. این ممکن است به دلیل اتصال غیرطبیعی حفره آبسه با روده (فیستول) باشد. بیماران با یک حفره آبسه ای بدون هیچ گونه فیستول بهتر به زهکشی پوستی پاسخ می دهند.
آبسه داخل شکمی با حفره های مختلف مکنده یا با فیستول روده معمولاً به درناژ پوستی پاسخ نمی دهد. این موارد بهتر است با درناژ جراحی مدیریت شود.
بیشتر بخوانید :
علت آبسه و التهاب در غده پروستات و درمان این عارضه
عفونت لگن یا بیماری التهابی لگن در زنان،علل،علائم و راههای درمان …
جراحی دراژ آبسه
جراحی تخلیه آبسه هنگامی مطرح می شود که درناژ پوستی ابسه با شکست مواجه شود این را می توان با رویکرد جراحی باز یا لاپاروسکوپی انجام داد. حتی برای آبسه های داخل شکمی بزرگتر، یک روش لاپاروسکوپی اجازه می دهد تا تخلیه کافی با مداخلات عملی حداقل انجام شود.
جراحی باز (لاپاروتومی) پس از لوکالیزه کرده حفره آبسه انجام می شود. این را می توان از پشت پرده صفاقی (رتروپریتونئال) و یا از طریق پرینئوم (ترانس پریتونئال) انجام داد.
رویکرد رتروپریتونئال دارای خطر کمتر آسیب روده و یا گسترش عفونت توسط آلودگی در طول عمل است. رویکرد ترانس پریتونئال دارای خطر بالای آلودگی است.
این امر می تواند به میزان زیادی توسط پوشش مناسب آنتی بیوتیک آغاز شده قبل از عمل جراحی جلوگیری شود. تخلیه حفره های آبسه چندگانه بهتر است با این روش انجام شود.
بعضی اوقات درناژ جراحی در حضور چسبندگی احشاء داخل شکم می تواند عارضه دار شود در چنین شرایطی درناژ پرکوتانئوس اولیه می تواند مفید باشد بهبود در بیماران در 2 تا 3 روز پس از درناژ جراحی دیده می شود و عدم پیشرفت نشان می دهد که تخلیه ناقص است.
